Έρημο στην έρημο και κοπριά στα λάχανα.

Ρε γαμώτο, έλπιζα το πρώτο μετα-Eid ποστάκι να είναι για την έρημο. Την αληθινή έρημο, όχι την διανοητική με την οποία θα ασχοληθούμε εδώ. Τελικά ο συγχρωτισμός, συνεύρεση και συνεργασία με συντηρητικά θρησκόληπτα σωβινιστικά φασιστοειδή δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο. Αν κάτι εκτιμώ σε αυτό το γιάπικο κόσμο, είναι ότι πρέπει να βρίσκω τρόπους να μην πάρω τα βουνά (που δεν υπάρχουν), να μη σκοτώσω τους φίλους μου (που είναι virtual) όταν γυρνάω στο σπίτι (μιας και δεν οπλοφορώ στη δουλειά) και να καταφέρω σκωπτικά να επιτύχω στην επιλεκτική ακοή.

Εχτές έλαβα το κερασάκι στην τούρτα, μια φωτογραφία επικολλημένη σε ένα εμαιλάκι που έλεγε “Η πιθανή εξήγηση γιατί η Μέση Ανατολή είναι όπως είναι”.  Τώρα το “έτσι όπως είναι”  μπορεί να έχει πολλές ερμηνείες, αλλά γνωρίζοντας το περιβάλλον, σίγουρα δεν υποννοεί τις υψηλές θερμοκρασίες. Η φώτο που συνόδευε την πρόταση ήταν ένας κώλος με τυπωμένο τον παγκόσμιο χάρτη πάνω του, και μάντεψε απλοϊκέ δεξιοαριστερέ συντηρητικοπροοδευτικέ αναγνώστη που ήταν κρυμένη η Μέση Ανατολή. Αυτά στο καπάκι μετά από ένα καταπληκτικό lunch break όπου τα ρατσιστικά σχόλια δίναν και παίρναν. Ευτυχώς δεν ήταν η μέρα των σεξιστικών ανεκδότων.

Για να ξηγιόμαστε. Εγώ δεν είμαι καμιά φορμόλη, ούτε έχω καταπιεί 5 λίτρα αντισηπτικό. Και μ’ αρέσουν οι γενικεύσεις, εξυπηρετούν ένα σκοπό ρε αδερφέ, ειδικά αν είναι καλοπροαίρετες ή τουλάχιστον καυστικές. Και μ’αρέσουν και τα κλισεδάκια του στυλ “be part of the solution, not part of the problem”. Πούτσες μπλε δηλαδή. Αλλά δεν πρέπει να είναι τυχαίο το ότι τελικά χρειαζόμαστε code of conduct για να μην πετάγεται ο κάθε γκαραγκιόζης και λέει τη μαλακία του, σα κλανιά σε βουδιστικό ναό την ώρα της περισυλλογής (“η φωνή σου είναι ίδια, η ανάσα σου μυρίζει αλλιώς”).

Βρήκε κανείς τη μέση λύση να μου την πει και μένα?